Ik ben Sylvie, een alleenstaande mama met een zoontje van 8 en ik leef van een invaliditeitsuitkering. Sinds eind februari woon ik na 6 jaar wachten in een sociale woning te Kortrijk.
Tijdens mijn eerste huwelijk kochten we een woning te Kortrijk. Door omstandigheden gingen we uit elkaar. Na een jaar moest ik die woning noodgedwongen verkopen, ik was alleen en had ook mijn werk verloren. Het was vlugger verkocht dan dat ik een woonst had gevonden. Ik was dus dakloos. Via politie, CAW en OCMW kwam ik terecht in een crisiswoning van het OCMW. Ik woonde er 2 maand en dan vond ik een duplex-studio in de Vaartstraat. Die was op het eerste zicht goed, ik was blij weer iets van mijn eigen te hebben. Maar dan werd het winter en bleek de chauffage niet te werken.
In het begin werkten er nog 3 kookplaten, na verloop van tijd waren ze allemaal kapot. Ik moest alles verwarmen met de microgolf. Het vuur sprong uit de stopcontacten. Als ik mij boven douchte, kon je mee douchen in de keuken er onder. In die periode werd mijn zoon geboren. Gelukkig kwam er naast het huis van mijn nicht in Lendelede een groot appartement vrij, dat qua prijs heel goed meeviel. Dat was super, maar ik leefde er afgezonderd van alles en iedereen. Het was 45 minuten stappen naar de dichtste bushalte om naar Kortrijk te komen. Ik voelde mij opgesloten en ik kreeg angstaanvallen. Toen mijn zoon voor het eerst naar school ging kreeg ik via de Poort een appartement in de Stasegemstraat toegewezen. Dat appartement was redelijk nieuw en in orde.
Ik stond op de wachtlijst voor een sociale woning. Toen ik verhuisde naar Lendelede, vergat ik dit aan te geven en daardoor stond ik niet meer op de lijst. Ik begon dus helemaal opnieuw vanonder op de wachtlijst toen ik in de Stasegemstraat ging wonen. Het duurde een 6-tal jaar vooraleer ik uiteindelijk een sociale woning kreeg toegewezen.
In afwachting van een sociaal huurhuis kan je huren bij de Poort. Maar eenmaal je jouw sociale woning krijgt toegewezen blijkt de rekening toch een stuk lager en krijg je wat gemoedsrust. Je moet niet meer verhuizen, alles komt in orde en je hebt jouw plaats. Maar gelukkig bood de Poort een tussenoplossing. Want op de privé-markt is het onbegonnen werk als alleenstaande op invaliditeit.
Voor mijn zoontje is het ook een grote verbetering. Vroeger kon hij niet buiten en woonden we in een gevaarlijke straat. Nu kan hij buiten spelen en er wonen minstens 5 kinderen in de buurt die in zijn klas zitten. Voor hem is dat heel belangrijk. Zelf ben ik heel blij met de rustige omgeving, mijn terras en de woning die toch een stuk ruimer is. Het enige wat ik hier mis, is een oven. Als het eens past in het budget zal ik er mij een aanschaffen.