top of page
beeld Sara.jpg
Sara
00:00 / 05:05

Ik ben Sara, moeder van 4 kinderen en dit is mijn verhaal. 

Het verhaal vooral over hoe wonen zorgt voor stress in mijn dagelijks leven, en dat van mijn kinderen bepaalt. Ik ben mijn land ontvlucht, een heel belangrijke beslissing, die ik alleen maar genomen heb omdat ik geen andere keuze meer zag. Ik vertrok, moest mijn 3 kinderen achterlaten, en wist op dat moment nog niet dat ik zwanger was. De angst om te blijven was zo groot dat ik bereid was alle risico’s te nemen op weg naar een toekomst. Mijn broer woonde in Nederland dus dat was mijn uitweg, door allerlei omstandigheden ben ik gestrand in Brussel. 

Na verblijf in een vluchtelingencentrum kreeg ik een doorgangswoning toegewezen in Charleroi. Vanaf dag 1, zowel in het centrum als daarbuiten, wou ik werken en werken om zo snel mogelijk mijn kinderen te kunnen laten overkomen. Uiteindelijk heeft dit 4 jaar geduurd, 4 harde jaren, maar ik ben blijven doorbijten. 

 

Ik combineerde een job overdag met een weekendjob in een rusthuis, waar ik gelukkig mijn baby mocht meenemen. En dan de gezinshereniging: mijn kinderen van 14, 12 en 10 landen in Zaventem en we zijn terug samen. En nog meer dan daarvoor was ik bereid om alles te doen om hen alle mogelijke kansen te geven. Ze gingen naar school in Charleroi en ik ging werken. 

Een belangrijk detail, ik had een vriendin in Kortrijk en was een paar keer hier bij haar op bezoek geweest Naast de grijsheid en desolaatheid van Charleroi, of toch zeker van de wijk waar wij woonden, leek Kortrijk een beschaafde, mooie stad vol kansen. Telkens ik de kinderen van school haalde, sloeg de schrik mij om het hart, er werd openlijk aan de schoolpoort gerookt en gedeald. En ik wou weg, vluchten van dit nieuwe gevaar dat mijn kinderen bedreigde. 

 

En opnieuw was ik bereid om risico’s te nemen en mijn kinderen te beschermen. Ik zocht en vond een appartement in Kortrijk, weliswaar met 2 slaapkamers en voor … euro per maand. Want ik kon loonstaten voorleggen, wat de eigenaar overtuigde om aan mij te verhuren, een job die ik door mijn verhuis kwijtspeelde.  Hebben en houden ingepakt en verhuisd naar Kortrijk, in een veel te klein appartement. Er waren 2 slaapkamers, in de kamer van de kinderen konden geen 4 bedden staan. Dus gewoon 4 matrassen op de grond. Teveel mensen in een te kleine ruimte geeft condensatie, soms vielen de druppels op hun hoofd. 

Ondertussen was ik werkloos en geschorst voor 6 maanden omdat ik zelf ontslag had genomen. Dus aankloppen bij het OCMW was de enige optie. Maar ik ging opnieuw op zoek naar werk. En naar een andere en ruimere woning, ik vond er één in Kuurne, de eigenaar wou verhuren op voorwaarde van borgstelling door mijn broer. En daar wonen we vandaag ruim genoeg maar veel te duur. Mijn inkomen bedraagt 1300 euro, De huur 940 euro water, gas en elektriciteit 119 euro per maand. 

Dus de maandelijkse stress om rond te komen is soms echt onhoudbaar, dikwijls hebben we geen geld meer om eten te kopen. Alle adressen voor noodhulp ken ik en zij kennen mij. 

Ik sta nu net 4 jaar op de wachtlijst voor een sociale woning wat betekent dat ik sinds mei een huurpremie van 289 euro krijg, dat is zeker wel een hulp. 

Maar de rekening blijft te hoog, de kinderen worden groter, de kosten worden hoger. En ik, ik blijft vechten en moet werken zeker voor mijn kinderen. 

Maar soms ben ik moe, zo moe! En er komen wel elke dag nieuwe problemen bij en dan vind ik niet meer de kracht om er tegenaan te gaan. Want dat vraagt veerkracht, kracht die ik niet meer heb. 

bottom of page