Ik ben Riadh, getrouwd en vader van twee kinderen. Ik ben opgegroeid in Nederland, spreek perfect Nederlands en heb de Nederlandse nationaliteit. Toen ik verhuisde naar België kon ik bijna geen huurwoning vinden. Mijn nationaliteit bleek geen probleem te zijn, maar mijn naam wel … 

 

Mijn vrouw en ik zijn naar België verhuisd in het kader van onze gezinsherening. Ik heb vast werk, en mijn vrouw volgt Nederlandse lessen. Na een tijdje stonden we op de wachtlijst voor een sociale woning. In tussentijd zocht ik naar een woning voor mij en mijn gezin op de private huurmarkt. 

Ik belde en belde naar verhuurders, maar ik kreeg amper de kans om een woning te bezichtigen. Ik had nochtans vast werk op dat moment, en ik kon de huur betalen. 

 

Op een gegeven moment leerde ik ‘de woonclub’ kennen. Samen met de woonclub ging ik verder op zoek naar een woning. Ik bleef zelf bellen naar verhuurders, maar ik kreeg amper de kans om een  woning te bezoeken. 

​

Toen ik door Kortrijk reed, zag ik een huis te huur staan en vroeg deze keer aan de woonclub of zij in mijn naam konden bellen. De verhuurder vroeg naar mijn gezinssituatie, mijn werk, nationaliteit… Alles was goed. Tot de verhuurder naar mijn naam vroeg. Meteen kregen we te horen dat dit geen Nederlandse naam was en dat er niet aan vreemden werd verhuurd. Het telefoongesprek werd afgebroken.  

De contactpersoon van de woonclub en ik waren allebei in shock. Ik heb al discriminatie ervaren, maar niet zo rechtstreeks als tijdens dit telefoongesprek. Helaas heeft de woonclub hier niets mee gedaan. Ze hebben bijvoorbeeld geen aanklacht gedaan bij Unia, en dat vind ik erg jammer. 

​

Eigenlijk vind ik dat organisaties die getuige zijn van discriminatie dit moeten melden. Op die manier geven ze aan dat er een probleem is, en dat dit aangepakt moet worden. 

​

Één keer kon ik een appartement bekijken. Ik was blij dat ik langs mocht gaan en bijna een woonst gevonden had. Tijdens mijn bezoek werd gezegd dat ik het appartement kon huren, maar dat we vriendelijk moesten zijn naar de buren toe, we Nederlands moesten spreken in de gangen zodat de buren ons konden begrijpen. We mochten ook geen bezoek ontvangen. Zo’n absurde voorwaarden… 

 

Uiteindelijk heb ik een huurhuis gevonden in Groot-Kortrijk waar ik samen met mijn vrouw en kinderen kon wonen. We hebben daar enkele jaren gewoond, tot we - na 6 jaar wachten – een sociale woning konden huren.