Ik ben Hillain, 42 jaar en leef van een invaliditeitsuitkering. Momenteel slaap ik in de nachtopvang en als ik geluk heb, kan ik af en toe een nachtje bij een kennis op de sofa slapen. Het liep 5 jaar geleden de eerste keer verkeerd. Mijn relatie liep stuk en ik wist niet goed waarheen. 

 

Ik trok 5 jaar geleden in bij een vriend met een eigendomswoning. In de loop van de jaren kwam er af en toe nog iemand bijwonen, soms woonden we daar met 7 op hetzelfde moment. Allemaal kennissen en vrienden die niet wisten waar naartoe. Soms heel kort, soms voor enkele jaren in periodes. Het werd een duivenkot, maar ik had tenminste een woonst.

 

Ik betaalde altijd maandelijks de afgesproken huur. Als een medebewoner het moeilijk had, stond ik altijd klaar.  De laatste maanden sprong ik soms financieel bij om bijvoorbeeld de zware energiekosten te betalen, in de hoop niet afgesloten te worden. Als ik het niet deed, zouden we simpelweg  geen energie en water meer hebben. 

 

Op een dag kreeg ik een brief van zijn advocaat: iedereen moest het huis verlaten. “Alles komt in orde!”, garandeerde die vriend (de eigenaar) me en ik vertrouwde hem domweg. Allemaal leugens! Door de jaren heen werd er nogal wat materiaal verzameld in het huis. Alles stond zó vol dat je niet meer kon passeren. Klachten van buren stapelden zich op en uiteindelijk kwam de deurwaarder langs met de politie om iedereen buiten te zetten. 

 

Ik woonde er zonder huurcontract en heb bijgevolg geen rechten. Mijn geld en gerief ben ik kwijt en ik stond van dag op dag met een kleine reiskoffer op straat. Nu probeer ik aansluiting te zoeken bij de juiste instanties want ik droom van een simpel, betaalbaar, proper huisje waarin ik me veilig voel.